12-6 van Uyuni naar Potosi

Afgesproken was, dat de bus ons om 10.00 uur bij het hotel zou komen ophalen, maar hij was te laat omdat de moter i.v.m. de kou niet wilde starten. Het zou een lange, maar heel mooie tocht (de mooiste van allemaal) worden met onderweg prachtige rotsformaties. Na 4 uur rijden kwamen we bij een klein dorpje waar de weg was geblokkeerd met grote stenen en pikstruiken: een staking! De bevolking staakte omdat het proces tegen de burgemeester, die $ 300.000,- had verduisterd, was opgeschort. Volgens onze gids komen stakingen in Bolivia vaker voor en meestal wordt de weg na een paar uurtjes weer vrijgegeven. We zouden wat geduld moeten hebben, er was geen alternatieve route. Hierop ging iedereen de bus uit op zoek naar wat drinken, eten en sigaretten. De zon scheen, er kwamen honden en lama s (dit toetsenbord geeft geen apostrof) voorbij. Wij amuseerden ons wel. De chauffeur en de busboy gingen geregeld naar de stakers om hen over te halen de barricades op te heffen. Ook onze gids stond er steeds met zijn neus vooraan bij om te onderhandelen, maar ze bleven stug weigeren. Het duurde nu wel erg lang, het werd donker en koud. Terug naar Uyuni rijden was geen optie: voor Uyuni was inmiddels ook de weg geblokkeerd. Aan de andere kant van de blokkade stonden ook bussen van dezelfde maatschappij vast. Van bus wisselen was ook geen optie, dat wilden de chauffeurs niet. Op een gegeven moment stelde de chauffeur door over de oude weg naar Potosi te rijden, maar dat werd hem afgeraden: veel te gevaarlijk. Om ongeveer 21.00 uur had de chauffeur van onze en nog een andere bus iemand uit dit gebied bereid gevonden ons langs het dorp te gidsen zodat we een eindje verder achter de barricades weer op de goede weg terechtkwamen. Ja, er zat niets anders op, in het dorp konden we nergens terecht en in een stilstaande bus overnachten is bij die koude niet te doen. Dus op weg via de alternatieve route. Gelukkig waren we met twee bussen en was het volle maan zodat het niet stikkedonker was. Spannend was het wel. We moesten door de bergen, via de nu bijna lege rivierbedding rijden. De bus raakte een paar keer vast: een paar keer in het mulle zand en een paar keer in het water van de rivierbedding. Dan moest iedereen de bus uit en werd de bus aangeduwd. Dan iedereen er weer in en verder. Je snapt dat iedereen opgelucht was toen we na ruim een half uur weer op de harde weg reden. Helaas bleek de bus van dit avontuur veel geleden te hebben. De busboys hebben verschillende keren onder de bus gelegen in een poging hem te repareren, maar dit lukte maar gedeeltelijk. Elke keer waren wij weer opgelucht als de bus weer begon te rijden. Buiten was het wit van de sneeuw en ijskoud, je zult maar moeten wachten op hulp van elders. Op een gegeven moment kon de bus alleen nog maar in de 2e versnelling rijden (optrekken in de 2 en rijden maar, niet meer stoppen). Met horten en stoten bereikten we uiteindelijk om 2.00 uur Potosi. Gauw taxis regelen en naar het hotel. Toen we daar aankwamen bleek dit hotel vol te zijn: de reisorganisatie had een ander hotel geregeld, maar niet aan onze gids doorgegeven. Toen weer met de taxi naar het goede hotel en meteen naar bed. Het was inmiddels 3.00 uur.
Het moet niet gekker worden!