9-6 t/m 11-6 zoutmerenexpeditie

Vrijdag 9-6 vertrokken we om 7.00 uur met privébusjes van San Pedro naar de Boliviaanse grens op 4.000 m. Daar stapten we over op twee 4x4 jeeps waar we de komende drie dagen in zouden rondrijden. De tocht voerde door de bergen, gemiddeld 4.000 m. De hoogste pas die we genomen hebben was 4.900 m. Onderweg zagen we verschillende bevroren zoutwaterlagunes (allemaal verschillend gekleurd water door de algen en mineralen: groen, rood en blauw). Daar zagen we ook flamingo´s. Ook kwamen we bij een gebied met geisers (tot 200 graden!) en bekkens met thermaalwater.
De eerste nacht sliepen we op een slaapzaal in een refuge bij het Coloradomeer: erg basic, geen stromend water, al helemaal geen warm water en geen verwarming. Gelukkig hadden we twee kaarsen te pakken kunnen krijgen. Licht en warmte (alhoewel!)De bedden waren erg slecht: te kort, te smal, doorgezakt en te weinig dekens. Gelukkig hadden we een slaapzak meegenomen. Die kwam hier goed van pas. Maar ja, een mummieslaapzak én een deken bij 27 graden onder nul is ook nog geen pretje, zelfs niet met thermokleding en een fleece trui aan in bed. Het blijft behelpen. Zeker als je door de kou (optrekkende kou van onderen door het dunne matras) steeds moet plassen. Eerst denk je nog ´ik blijf liggen, het is veel te koud om uit bed te gaan´, maar na een tijdje lukt dat toch niet en moet je eruit: rits los, muts af, schoenen aan en naar het toilet: brrr! Dan weer terug in bed, op de rug, op de zij, allemaal niets als een bed zo doorgezakt is. Daarbij komt nog dat je op deze hoogte moeilijk kunt slapen: adem halen is zwaar, je voelt je licht in je hoofd, en dan die kou! Blij dat je ´s morgens kunt opstaan en een warme kop thee kunt drinken (bibber, bibber). Wij hadden een kokkin mee die onze maaltijden verzorgde.
Zaterdag 10-6 vertrokken we om 8.15 u. Deze dag zagen we weer andere meren en een prachtig landschap. De wegen waren slecht: grote stenen waar we met 5 km per uur overheen moesten. Ook reden we over bevroren zoutmeren. Je kreeg het idee dat je op de noordpool was. Alles wit, maar minder koud. Overdag scheen de zon en was het lekker. De nacht brachten we door in een klein dorpje. Ook weer een refuge, maar deze was wat luxer: betere bedden, minder koud en warme douches! De lampen gingen al om 9.00 uur uit, dus op tijd naar bed (moest ook wel, je was kei-kapot en moest de volgende dag om 5.30 uur op om de zonsopgang op het zoutmeer te gaan bewonderen.
Zondag 11-6 vertrokken we om 6.00 uur. Na een rit van 1/2 uur zagen we een prachtige zonsopgang op het grootste zoutmeer van de wereld op 3.700 m. Daarna reden we verder naar een eiland op het meer, waar reuzencactussen groeien. Daar maakte onze kok het ontbijt voor ons klaar terwijl wij bij 13 graden onder nul een wandeling maakten over het eiland. Daarna werd het warmer, de zon kwam door. Het ontbijt smaakte ons geweldig op tafeltjes die van zoutplaten waren gemaakt.
Daarna gingen we weer verder naar een plek op het zoutmeer waar de zoutlaag maar 20 cm is. Hier kun je zoutkristallen ´plukken´ in gaten die in de zoutlaag zitten. Verderop zagen we hoe de zoutwinning plaatsvindt. Ook bezochten we een ´zouthotel´ op het meer. Hier hebben ze een hotel gebouwd van zoutplaten. Zag er geweldig uit. Hier hebben we geluncht en daarna reden we door naar ons hotel in Uyuni, een plaatsje wat niet zoveel voorstelde, maar het hotel was prima en ze hadden een kachel (!) en een restaurant waar heerlijke pizza´s werden verkocht. In dit dorpje konden we niet internetten, véél te langzaam.
Foto´s volgen!